Belçika hızla 14 Ekim seçimlerine gidiyor. Tam manasıyla seçim sathına girdiğimiz söylenemez ancak ilerleyen günlerde temponun artacağını düşünüyorum. Belçika genelini ilgilendiren bir seçim bu. Ne var ki yazımı Brüksel’le sınırlandırmak durumundayım. Biraz sonra ifade edeceğim genel eleştirilerin dışında, Brüksel’in iki belediyesinden yola çıkarak, bir kaç bölümden oluşacak yazı dizimin ilk bölümüne, genel bir siyaset tablosu çizerek başlamaya çalışacağım.
Hiç şüphe yok ki seçime giden yol kadar seçim sonrası ortaya konacak tercihler büyük önem taşıyor. Başka bir ifadeyle demokrasinin yalnızca sandığa giden yolla anlaşılmaması gerektiği ve seçimlerden sonrada seçilenlere ve seçmene önemli görevler düşüyor. Siyasete getirilen “bir görünüp, bir kayboluyorsunuz” eleştirisinin ortadan kalkması için siyasetçilerin görünmesi kadar seçmenin de olayların takipçisi olması gerekiyor. Bunun için iletişimin bütün mekanizmaları kullanılmalı. Örneğin , siyasetçilere sosyal medya üzerinden ulaşmalı, yazılı ve görsel medyanın sağladığı ifade alanları kullanılmalı.
Son günlerde sıkça dillendirilen iki eleştiriye de değinmek isterim. Birinci eleştiri adayların çokluğuna (sayısıyla) , ikinci eleştiri öğrenim durumlarına ilişkin. Adayların çokluğu bizleri tedirgin etmemeli tam aksine artık kalıcı olduğunu düşünen bir toplumun içinden , var olan veya kronikleşen sorunların çözümünde yer almak isteyenlerin “ben de varım” demesinden daha güzel birşey olamaz. Kimi zaman dillendirdiğimiz “akıl akıldan üstündür” sözünün siyaset dünyasında çok daha fazla geçerli olduğunu düşünüyorum.
Bazılarının bunu bir “tehdit” olarak algılaması yanlış sonuçlara davetiye çıkarır. Kaldı ki Belçika seçim sistemi aynı listede birden fazla adaya oy vermeyi mümkün kılıyor. Bu noktadan bakıldığında bir den fazla adayın kazanma olasılığı olduğu yadsınamaz. Bu sebepten adayların çokluğu bizleri ürkütmemeli. Demokrasilerde kartel veya monopol aranmamalı, halkın teveccühünü ve desteğini kazanmkatan daha büyük bir gücün olmadığı idraki içinde siyaset yapılmalı. Hikmet-i siyaset bunu gerektirir.
Adayların tahsil durumuna getirlen eleştiriye gelince, nasıl ki meclisler toplumun bütün renklerini yansıta bildiği ölçüde temsilde adaleti sağladığını düşünüyorsak , bu temsilde yer almak isteyenlerin ,özellikle mahalli seçimlerde, okul durumu belirleyici olmamalıdır. En nihayetinde yaşadığı yere ilişkin sorunların dillendirilmesinde ve çözüm arayışında sağlayacağı katkılar yüksel bir tahsili gerektirmiyor. Kaldık ki uzmanlık gerektiren konularda belediyelerde onlarca bilir kişi çalıştırılıyor. Seçilmişlerin bir şekilde, bunların yardımına başvurması mümkün.
Son olarak, siyasetçilere yönlendirilen bir eleştiriye de değinerek yazımı noktalayacağım. “Türkleri anlamak için Türkçe bilmek yetmez” sözüne katılıyorum. Bazen kendimize karşı, eleştirilerimizde çok acımasız olabiliyoruz. On yıldır siyasette yer alan siyasetçilere karşı dillendirilen eleştiriler de bundan payını alıyor. Birikmiş sorunlara bireysel çözümlerin arandığı bir ortamda (!) her birinin bir şeyler yapmaya çalıştığını düşünüyorum. Bunun için büyük foroğrafa bakmak gerekiyor. Örneğin, Emir Kır ve sosyal açılım, Halis Kökten ve iş dünyası, Said Köse ve spor, Emin Özkara ve mahalli sorunlar, Mahinur Özdemir ve öğrenim, Derya Alıç ve kadın, Şevket Temiz, Reşat Yırtık ve konut sorunu…. ve ismini yazmadığım onlarcasının yaptıkları çalışmalar toplandığında ve büyük fotoğrafa bakıldığında, hiç konuşmuyor diye eleştirilenlerin de yeri ve zamanı geldiğinde konuştuklarını, hiç iş yapmıyor diye eleştirilenlerin de birşeyler yaptığını görmek mümkün.
Ne var ki sosyal ve ekonomik gerçekler altında ezilenlerin, zorda olanların sorunlarına bulunacak çözümler yine siyasetten geçiyor. Yukarıda ifade ettiğim gibi bunun hızlanması da yavaşlaması da seçmenin ortaya koyacağı yüksek iradeden, takipten, hesap sorabilme gücünden geçiyor.
