Yıl 1984 – 1986. Sokaklarda, kahvehânelerde ve daha bilmem ne yerlerde, Müslümanım deyipte, İslâm’dan bihaber yaşayan onca insan varken, cemaatlerin, tarikatların ve benzeri kuruluşlarının birbirlerinden adam ayartıp, kendi müntesibi yapmak için binbir takla aşarak çalışmalar yaptıklarına her zaman ve zeminde şahit olunmuştur. Hele hele canla başla çalışarak bir çok kötü ahval üzere olan kişileri ikna edip, onları o işlerden uzaklaştırarak camilere cemaatlere alıştırdıktan sonra, diğerlerinin gelipte hakiki İslam’ın ve hizmetin kendi yapılarında olduğunu anlatarak, ne yapıp yapıp bir yolunu bularak ya da ferden ferda markaja alarak ayartıp aşırması, akla, vicdana, itikada sığacak bir şeyil değil.
Bu akıl almaz taktiği, ülkemizdede tanınan guruplardan olan fethullah Gülen’e bağlı kişilerle, bir de kendilerince selefî olduklarını söyleyen ama halk arasında vahhabi olarak bilinen Suud destekli yapının elemanları yüzsüzce, sırnaşıkça, bıkmadan usanmadan uygulamakta idiler.
Ülkemizde, devletin hakim ve savcıları tarafından fetö terör örgütü olarak ilan edilen Gülen cemaatı müntesipleri ve vahhabi adamları için Belçika Milli Görüş cami ve teşkilatları adeta birer çiftik, ya da hazırlanmış birer hazineydi.
Gülen elemanlarının özelliği, öncelikle iş adamlarına el atıp, yakın markaja almak, işlerinde yeni pazarlar sağlamak, aileler arası samimiyet oluşturarak bir diğerine ulaşmak, cemaatin gazete ve dergilerine abone ederek kendi öğretileri ile donatmak gibi faaliyetlerde bulunmaktı. Henüz ne bir yerleri nede okulları vardı, ama ev toplantıları ve ziyaretleriyle bu işi yürütüyorlardı. 80 ihtilalinin akabinde, yakalanırsa en ağır cezaya çarptırılır diye beklenen Fethullah Gülen, birkaç sene sonra yakalanıp 48 saat içerisisinde serbest bırakılınca, bu cemaatin Türkiye içerisindeki faaliyetleri tekrar ivme kazanmaya başlıyor, bilahare Avrupa’da da örgütlenerek bir anda popüler duruma gelecek, Türk ve Avrupa bürokratları ile akıl almaz bir yakınlığa ve de imkanlara kavuşacaklardı.
Gülen cemaati, Milli Görüş teşkilatlarından adam aşırmak için çaba sarf ederken, diğer taraftan Belçika’da Mehmet (Ebu Sâid) isminde biri, dil ve ilim öğrenmeye gittiği Suudi Arabistan’dan selefi olarak dönüp teşkilatlanarak, öncelikle Milli Görüş teşkilatlarında üyelerden bir kısmını ifsat noktasında çalışmalara başlıyor, başarılı da oluyordu. Zira anlattıkları mevzuları hep hadislere dayandırıyor, camilerde, milletin önünde hocalarla açık tartışmayı bir fırsat olarak biliyor, bu yönde çalışmalar yapıyorlardı ama Diyanete bağlı ve Süleymancılara bağlı camiler, bu tartışmaya yanaşmadıkları gibi, gerektiğinde onları kovuyorlardı.
Onlar için tek ve en önemli tebliğ mekanı, her fikre ve ilme açık olan Milli Görüş teşkilatlarıydı. Bu durum devam ederken, 1986 yılında, din dersi öğretmenlerine verilen hızlandırılmış petagojik formasyona seminerler vermek için Türkiye’den davet edilen, fıkıhta otorite sayılan Mehmet Savaş hocaya, bir ders sonu Lütfü Şen kardeşimizle yaklaşıp, onların bu davranışlarını iletince, bize verdiği cevab ilginçti. “Ne muhatab alın, ne de yüz verin. Gerekirse kovun” demişti.
Biz bu durumu teşkilat merkezinde istişare ederek, tüm teşkilatlarımıza sözlü bir tamimde bulunduk. Camilere namaz kılmak için girebilirler, lakin câmilerin lokallerine ve teşkilatlarımıza girmelerine müsade edilmeyecekti. Ve bu aynen uygulandı. O uygulamadan sonra onların hızı ve gücü kırıldı. İlerleyen senelerde, ne söylemlerinin ne de eylemlerinin bir hükmü kalmadı.
Bu iki cenahtan gelen tabiri caizse ifsat ve fitne hareketi, bazı kardeşlerimizin onlara katılmalarına vesile olmuş, çocuklarınında onların dershâne ve okullarında, onların fikir ve görüşleri ile büyümesine imkan hazırlamıştı. Vahhabilerin fazla bir tesir gücü olmadığı bu ifsat hareketinde, zaman içerisinde en önemli hasarı gülen hareketi yapmış, öyleki ülkemizde MilliGgörüş gömleğini çıkartarak ayrılan hareketin altyapı çalışmalarında da bulunacaklardı.
Hamdi Tabanlı
