Baba demek dile kolaymı geliyor. Dil kalbin tercümanıdır. Kalbinde mi problem var dilinde mi..? Taşıdığın kan babana ait ise bir başkasına baba derken yüreğin cız etmiyor mu..? Bin düşün bir konuş, söz konusu “BABA”.
Neyi nerde nasıl söyleyeceğini, ne anlama geleceğini bilmeli kişi. Aksi halde rüzgar önündeki gazelden farksızdır sağa sola savrulur yetmiş seksen okkalık bedenin.
Bir çoğumuz karşılaşırız böyle güruhlar ile, arkadaş arkadaş ile konuşurken naber baba diyor. Yuh be gözüne dizine dursun..!
Ya birde yemin ederken “anam avradım olsun” diyorlar ya tüylerim diken diken oluyor. Yuhlar yuh üstüne. Ulan senin dünyaya gelmene vesile aylarca gövdesinde taşıyan üzerine titreyen emziren ”ANA”.
Daha neler neler; adam kisfesinde “dine küfür ediyor”. Uyarıyorsun birde tepki vermeye çalışıyor, kendince kılıf geziyor ağzından çıkan hatsiz kelimelere. Ağzı açıldımı bende müslümanım diyor. Küfrediyor İman ettiği (DİNE)
Saman koymalı sofraya torba torba,
Yazık döşeğe yastığa, sürmeli kıra,
Bakma kaşa göze burna kulağa,
Baba der densiz önüne gelene.
Mahlukatın efendisi insansın bir kere,
Dön arkana bak oturacağın yere,
Her kelimeyi dolama nazik dile,
“Bin düşün sarf et bir kere.”
Yaşıyın adamı ol, her yaş artı katsın,
Kurduğun cümle şikayetcin olmasın,
Andında annenle nikah kıymayasın,
Sen mahlukatın efendisisin.
Abdil’im kim kıydı nesile kültüre,
Küfür ederken esirgemiyor dine,
Susarsa kalemim yazık mürekkebine,
Düşünen varlıksın dikkat et diline.
Abdil Göktekin
