“Çocuklarınızın hayal kurmasına izin verin. Hatta dahil olun, birlikte fikir üretin, olurunu olmazını araştırın” dediğimde bazen anne babalar şaşkınlıkla karşılıyor: “Iyi de hayat zor, ayaklarının yere sağlam basması gerekmez mi? Saçma sapan fikirlerle vaktini harcamasına müsade edemeyiz” diyorlar.
Çocuklarımızın hayalleriyle, hedefleriyle hemfikir olmak zorunda değiliz. Ama onların hayallerini saygıyla sonuna kadar dinleyip nedenini anlamaya çalışmalıyız. Hatta çok uçuk, gerçekçi ve mantıklı olmayan, kabul edilecek gibi değil dediğimiz şeyler olacaktır… Ne olursa olsun hiçbiri sizin evladınızla olan ilişkinizi etkileyecek kadar önemli değil. Yani mesele hayalin ne olduğu değil, bizim çocuğumuzla nasıl diyalog kurduğumuz ve ona bir insan olarak, bir birey olarak nasıl değer verdiğimiz.
Düşlerin çoğu da anne babanın tepkisini merak etmek içindir zaten. Hele ki, ergenlik çağında, muhalefet olup kendi kişiliğini sergileme eylemidir, hayal kurmak.
Sonra, yıllar geçecek, çocuğunuz artık bir yetişkin olacak ve o hayallerin çoğu muhtemelen gerçekleşmeyecek bile. Ancak içindeki yaralı çocuk, ona güvenmediğinizi, hayallerine saygı duymadığınızı asla unutmayacak… Ve kalpten kalbe giden o bağ çoktan kopmuş olacak…
Sevgi bağıyla bağlanmanız dileğiyle…
Cemile Tetik
Psikolog/Aile Terapisti
0473/84.80.87
