İçimizde konsolosluğa gitmeyen yoktur. Her zaman, her gittiğimizde, büyük bir sevinçle gireriz içeriye çünkü orası yaşadığımız ülkedeki tek vatan toprağı sayılmaktadir ve ülke bayrağımızın resmi olarak dalgalandığı mekanlardan birisidir.
Yaşadığımız bu ülkede, resmi dili Türkçe olan bir kurumdur. Personelin hepsi Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıdır ve belki de o personelin içerisinde hemşerimiz ve hatta köylümüz bile olanlar vardır.
Peki, içeriye bu sevinçle girdikten sonra yine aynı sevinçle çıkabildik mi?
Bekleme süresi? Azar işitme? Kendini küçük hissetme? Sorununu ifade edememe?
Üstte sorduğum bu dört soru üzerinden anket yapılmış olsa, inanıyorunm ki, sonucu pek hoş olmaz.
Amacım kesinlikle Konsolosumuzu kötülemek veyahut hodri meydan diyerek, bürokratlarımıza karşı savaş açmak değildir. Amacım sadece vatandaşlarımdan duyduğum şikayetleri dile getirmektir. Kendim, şahsen çok şikayetlerde bulundum ancak bugüne kadar ne bir cevap alabildim ne de herhangi bir çözüme yönlendirildim.
Bizler, yurt dışında zaten dışlanan bir azınlığız. Kendimizi artık güvende hissetmiyoruz. Dahası, önyargılar yüzünden iş bulamıyoruz. Resmi dairelerde ise işimizi zorluklar içerisinde görüyoruz. Açıkcası ikinci sınıf vatandaş muamelesi görüyoruz resmen.
Peki, kendi bürokratlarım ne mi yapıyor? Ömrunde hiç konsolosluğu arayan oldu mu?
Telefonda “Buyurun nasıl yardımcı olabilirim?” demektense, yüksek ses ile “Neden aradınız” diyenlere rastlayan oldu mu hiç? Ben şahsen rastladım.
Her şey mi kötu? Tabii ki, hayır. Yüzü çok güleni de var, yüzü hiç gülmeyen asık suratlısı da. Kibarca, yardım edeni de var, dışlayıp yardım etmeyeni de. Empati göstereni de var, işini yaptırmak isteyeni başından atmak isteyeni de.
Kısacası, bizler Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyız ve ülkemizin başına gelen en küçük şeyde Avrupada sokaklarına çıkar, “Türkiye” diye bağırırız. Bizler, ülkemizi ve vatanımızı seviyoruz ve hükümetimizin sonuna kadar arkasındayız!
Personel veya bürokratlardan biri bu yazıyı okuyacaksa, tekrardan okuyup kendilerini bizlerin yerine koymalarını ümit ederim.
Saygılarla,
Onur Akpınar
onur.akpinar@outlook.com
