Çok tatlı bir anne baba ile tanıştım bugün. Genç oğulları için endişeleniyorlar. Adeta kelebek gibi çırpınıyorlar. Küçük yaşından itibaren ufkunu açmak için ellerinden gelen her şeyi yapmaya çalışmışlar, hâlâ gayret ediyorlar. Sürekli kendilerini sorgulayan, “Bir yerde mutlaka bir yanlış yaptık ama nerde? Nasıl telafi edebiliriz?” diye kendilerini harab ediyorlar.
Samimiyetleri, evlatları için dertlenmeleri, karı koca çözüm arayışına girmeleri çok hoşuma gitti. Çaresizliklerini ve kendilerini aşırı derecede suçladıklarını görünce:
“Evlat büyük bir sınavdır. Her halükarda yaşanması gereken ve geçilmesi gereken zorlu dönemler vardır. Öncelikle kendinizle gurur duyabilirsiniz. Siz iyi birer anne babasınız” dedim.
İkisi birlikte hüngür hüngür ağlamaya başladılar. Baba dudaklarını ısırdı, yüzünü sakladı. Anne göğsüne dokunup içinde yanan ateşi söndürmek için derin bir nefes aldı. Ümit ve korku arasında iki koca yürek, biraz buruk, biraz kaygılı biraz da utangaç gözlerle, “Mübarek Regaip kandilinde, oğlumuzu doğru yoldan ayırmasın Allah’ım” diye dua ettiler.
Evlat emanettir. Ve bu emanet emin ellerdeyse, temeli sağlamsa, eninde sonunda, belki birkaç ay, belki birkaç yıl sonra, özünü bulacağına inanıyorum ve örneklerini çokça görüyorum. Bu zorlu süreçte, duygusal davranmadan, soğuk kanlılığını koruyarak, genç ve ebeveyn arasındaki saygı sınırlarını zorlamadan ve en önemlisi, güzel bir sabırla bugünlerin geçeceğini beklemek gerek.
Bekleyeceksin. Ama elinden geleni yaptıktan sonra, ehil kimselere çokça danışıp çokça okuduktan sonra, çözümler arayıp kafa yorduktan sonra, büyük bir vicdan rahatlığı ile Allah’ın Rahmetini bekleyeceksin.
Gamlı anne babamız kabineden ayrılırken, arkamı dönüp pencereye baktığımda, kar tanelerinin sükunet içinde, sabırla, belki de birkaç dakika sonra eriyeceklerini bile bile azimle gökyüzünden süzülüşlerini izledim.
Her biri birbirinden ihtişamlı ve bir o kadar benzersiz. Sanki hep bir ağızdan and içiyorlar, son nefeslerine kadar beyazlara bürümeğe kirlenen Şehri… Bir annenin gözyaşlarıyla, uykusuz geceleriyle nesilleri yıkayışı gibi. Saçlarına ak düşmüş bir babanın yok olana dek dua eden yorgun dudakları gibi…
Sonra karlar eriyecekti, çiçekler açacaktı, soğuk kış geceleri, yerini sıcacık güneşe ve berrak bir gökyüzüne bırakacaktı. Evet, bu günler de geçecekti…
Regaib Kandilimiz mübarek olsun. Ailelerimize, evlatlarımıza ve tüm sevdiklerimize huzur getirmesi dileklerimle…
Cemile Tetik
