Bu günkü yorgunluğumu karşılaştığım hadiseler sonucunda gözlemlediklerimi kağıda dökerek atıyım istedim. Hayatta her birimizin karşışaştığı iki ayaklı hemcinslerimiz fakat hal ve hareket bakımından tam bir mööööö diyeceğimiz kara sığırlar mevcut. İnsan bir topluma girerken yürüyüşünde selam verişinde oturup kalkışında kişilik sahibi olmalı.
*
Bulunduğun ortam bacak bacak üzerine atılacak bir ortammı,ayırıp ağzını kah kaha atacak bir ortammı etraflıca bir bakmalı. Kişi bulunduğu ortamın farkında değilse hal ve hareketleri aşikar bir şekilde sırtatıp kalır.
*
Zaman zaman düşünüyorumda bu tür iki ayaklı möööööleri nallamalı, hizmetimizde bulunan at,eşşek,öküz vesair hayvanları kıravat kostüm giydirip bayram günü saygıyla selamlamalı.
*
Hiç unutmam 8-10 yaşalarında küçük çocuklardık büyüklerimizin yanında bazen şımardığımız olurdu. Annemin dedesi çok sevdiğim merhum Villiş dede bir büyüğün yaptığı bir hataya şöyle tepki göstermişti aynen merhumun üslubuyla naklediyorum. ‘’Be oğlum öküz bile sıcacağı yere bakar.’’
*
O kadar saygıdan sevgiden mahrum bir zaman diliminde yaşıyoruz ki ! evlat atayı, eşler birbirini, ögrenci öğretmenini ,Seviyorum dediğin sevenini gönül verğine bin bin pişman edercesine saygısızlığın zirve yaptığı toplumlar hasıl oldu.
*
Hasılı nefes tüketmek yerine mürekkep tüketmeli malum yazıya dökülenler tarihteki yerini alıyor belki bu gün nasipsiz olanlar son nefeslerinden önce öğüt verici kıssalardan hisselerini alıp kıssallarla çivilenirler.
İNSANLIĞIN ÇİVİSİ ÇIKMIŞ
Gönül veriyorsun kaçıyor,
Hak selamın naz ile alıyor,
Dost diyorsun edam satıyor,
Malına mülküne hasetle bakıyor,
İnsanlığın çivisi çıkmış.
*
Gönül verene ters yüzmü durulur,
Hak için tebessüme gururmu olur,
Dost denmiş adına, tuzak mı kurulur,
Malın mülkün sözü mü olur,
İnsanlığın çivisi çıkmış.
*
Gelde deme, sonradan görme,
Çarşıya inmiş ayı, çekil yoluna durma,
Kendi çalıp kendi oynasın zurna,
Nasihat tutmaz kalıpsız, dilin yorma,
İnsanlığın çivisi çıkmış.
*
Nalbant ne etsin çivi tutmaz toynak,
Tükürsen yüzüne, güler manyak,
Taşa tutsan, dolu vurdu sanır ahmak,
Abdilim isterim kalemimle kalmak,
İnsanlığın çivisi çıkmış.
Abdil Göktekin
