Memleketimin en güzel deyişlerinden ikisidir bunlar. Dili bezek; tatlı dili, güler yüzü, eli selek ise cömertlik ve bolluğu ifade eder. İnsanın en önemli vasfı tatlı dilli, güler yüzlü olmaktır. Kin, nefret, öfke, kıskançlık, kötüleme gibi olumsuz davranış ve tutumlar ‘’hayvani özellik’’ olarak tanımlanır. Bunlar; kavgacı, müşteki, geçimsiz kişilerdir. Mutlaka bir ‘’karşı taraf’’ bulmaya çalışırlar, çünkü içleri kararmış, şuurları daralmıştır. Öncelikle kendileriyle kavgalıdırlar, işte bu yüzden ahlaki değerleri hiçe sayarlar. Kavgayla statü kazanacaklarını zannederler.
Halbuki sevgi, insanlara doğuştan verilen bir ilahi duygudur. Sevgi topluma huzur ve kardeşliği getiren birleştirici unsurdur. Kutlu Elçi; “Birbirinizi sevmedikçe iman etmiş olmazsınız” derken toplumsal dayanışma, barış ve huzur kaynağının sevgiden geçtiğini ifade buyurmuştur. İnsanda kin, nefret gibi kötü duyguların da bulunduğu bir gerçektir. Bu duygularını yenmesini bilenler ‘insan-ı kâmil’ derecesine yükselir. İnsan kendisine bahşedilen akıl sayesinde; sevgiyle nefreti, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı, güzel ile çirkini ayıt edebilir, bunlar arasında tercihte bulunabilir. Bu tercihin olumlu yönde olması insanı yüceltip saygın hâle getirir. Nice güç sahipleri, sevgi yerine nefret dili kullanmaları sebebiyle çatallı dillerinden zehir akıtarak insanlar arasında düşmanlık meydana getirmişlerdir. Halbuki asırların süzgecinden geçerek günümüze kadar ‘her dem taze, her dem yeni’ olarak getirdiğimiz kültürel mirasımız, bize ruh ve gönül güzelliği katarak geçmişten geleceğimize ışık tutmaktadır. Oluşturduğumuz gönül medeniyetinin temeli, esası şüphesiz sevgiye dayanmaktadır.
Pir-i Türkistan Ahmet Yesevi’nin;
“Sünnettir, kâfir olsa da insanı incitme.
Gönlü katı olan ve kalp kırandan Allah şikâyetçidir.” sözü kurduğumuz gönül medeniyetinde kilitli kapıları açan, mühürlü kalpleri huzura kavuşturan kutsal anahtar olmuştur. Pir-i Türkistan Ahmet Yesevi’nin takipçileri ve gönüldaşları bütün Türk dünyasını bu şuurla aydınlattığı gibi kin, nefret ve zulmün hüküm sürdüğü coğrafyalara sevgi tohumları saçarak yeşertmişlerdir.
Sevgiden rahmet doğar. İnsan; hamlığını pişirmeli, oradan da içindeki kin, nefret gibi kötü duyguları silip atmalıdır. Sevgi, sözle güzelleşir. Sevgi diliyle söylenmiş bir söz evreni aydınlatmaya kâfidir.
“Kişi bile söz demini
Demeye sözün kemini
Bu cihan cehennemini
Sekiz uçmak ede bir söz” Yunus Emre’nin deyişiyle güzel bir söz, dünya cehennemini cennete çevirir.
Memleketimin dili bezek, eli selek güzel insanlarına selam olsun.
Ahmet Urfalı
