Malazgirt’ten evvel ayak izim,
Bulut bulut Anadolu’da tozum,
Döndükce felek görülür yüzüm,
Kurduğum her devlet medeniyetim.
Usanmadın mı ayakta uyumaktan ?
Yasef’e rahmet dilerim Hak’tan,
Atasın bilmeyen farksızdır kuru ottan,
Piri Reis keşfi cihana kaptan.
Kristof Kolomb bizden alırken örneği,
Hangi oyunla alabora oldu o gemi,
Has ve has Türk’üm boş sanma beni,
Bak yeniden yelken açtı o gemi.
Demir yoluna keçe döşedi âsil dedem,
Taviz yok sekteye uğrasa da tren,
Dirgeni yer bizim harmana giren,
İlminle irfanınla diren kuzum diren.
Ṣucu bucu ne ki, biz hep beraberiz,
Türk’ü Laz’ı Kürt’ü nicesi tek yüreğiz,
Sil aklından hain, tarihin göbeğindeyiz,
Zalime kâbus, mazluma gölgeyiz.
Sakın bilmeyin bu kalemi adamcı,
Heba oldu yıllarım ondan bu acı,
Kim götürmüş malın, nerde eski hancı,
Hizmete âşığım, doğuma sebep sancı.
Sarın kefenine götürecek mi sarayı,
Çıksın yiğitler birlikte saralım yarayı,
Dik bir fidanda sen, opsa bırakma tarlayı,
Bil dostu düşmanı bul gayri arayı.
Özüm sözüm nakış nakış kilimde,
Osmanlı’da benim Cumhuriyet’te,
Bayrağım, ezanım, marşım dilimde,
Kin tutmam, kılıcım hazır kınında.
Abdil’im inme o kadar derine,
Açma “Ahit sandığın” otur yerine,
Unutma dünün, yabancı olma alfabene,
Âlimin bir gecede cahil seviyede.
Abdil Göktekin
