İnsan doğar, büyür, rahat ya da sıkıntılı bir hayat geçirir ve göçer gider… Asıl mesele, niçin hayata geldiğimizin, getirildiğimizin bilinmisedir. Yoksa ete kemiğe bürünmüş, birçoğu bizim hizmetimize verilmiş diğer canlılardan farkımız olmazdı.
Gelişimizin gâyesi vermiş olduğumuz sözün yerine getirilip getirilmemesidir… Bize unutturulan, ancak kitap ve elçilerle tekrar hatırlatılan o sözün (belâ) yaşamımızda nerede durduğudur, hayatımıza ne kadar yön verdiğidir.
Burasının bir imtihan yeri olduğu ve bu sınavı başarı ile atlatmamızın lâzım geldiğini bilmemize rağmen, maalesef gerektiği gibi yaşayanımızın çok az olduğunu görüyoruz. Esas sorun ve sıkıntıda orada yatmaktadır.
Her gün, gelişen teknoloji ortamında dünyâmız üzerinde yaşayan insanlarımız, yeni bir şeye ulaşmak için her çabayı gösterirken, asıl yaratılış sebebini unutarak, bilinçli veyâ bilinçsiz bir şekilde hayatın akışına kendini teslim eder hâle gelmiş getirilmiştir…
Evet, yaşamak için çalışmak, çalışmak içinde azimli olmak gerekir… Helâlından çalışıp üretmek, insanlara faydalı olmak bir vecîbedir, lâkin, hırs küpü olmak, akla, insafa ve insan olmamıza uygun olmayan bir karekterdir… Geldiği yeri ve gideceği yeri unutan bir insandan pek fayda beklenilmez… O ancak kendisini avutmakla… Kendi nefsini ve bencilliğini tatmin etmekle meşguldür.
Bakınız etrafımıza, her gün, dün bizim gibi hayatta olan tanıdığımız, tanımadığımız, dostumuz ya da düşman bildiğimiz, bizim gibi yaşayan, ayakta duran, yeyip içen bir çok insan bugün aramızda yok… Ama onların gidişini acaba kaç kişimiz anlayabiliyoruz.
İşte asıl mesele, onların aramızdan gidişini, ayrılışını anlayarak, kavrayarak, bilinçli bir yaşam tarzı oluşturmaktan geçtiği kanaatindeyim. O halde, önceliğimiz, insanların mutluluğu, bizim mutluluğumuz olmalıdır…
Hamdi Tabanlı
