Bugün yine 10 Ocak. Yani Türkiye’de Çalışan Gazeteciler Günü’nün kutlandığı gün. Öncelikle bu anlamlı günün, gazetecilik mesleğini icra edenleri onurlandırmak için 1961’den beri 10 Ocak günü düzenlenen Türkiye’ye özgü bir kutlama günü olduğunu iyi bilmek gerekir.
Gazetecilerin yılda bir defa hatırlandığı bu anlamlı gün, 1961-1971 arasında “Çalışan gazeteciler bayramı” adıyla kutlanmış; 1971 yılındaki askeri müdahaleden sonra ülkede gazetecilerin bazı haklarının geri alınması üzerine kutlama gününün adı, “10 Ocak Çalışan gazeteciler günü” olarak değiştirilmiştir.
Çalışan Gazeteciler Günü, başta Türkiye’deki gazeteciler olmak üzere, Türkiye’nin dışında da bu mesleği icra eden veya etmeye çalışan gazeteciler tarafından da kutlanır veya kutlanmaya çalışılır.
Bu kutlama pastayla veya konfetiyle yapılmaz. Sadece günün önemine binaen yayınlanan mesajlarla veya gazeteciler onuruna verilen yemekle birlikte kutlanır.
O gün en güzel dilekler iletilir ve yayınlanır ancak 11 Ocak’tan itibaren gazeteciler tekrar unutulur, hem de 364 gün boyunca. Bu şekilde gazeteci tekrar yalnızlığa, kendi haline terk edilirler. Bu yüzden gazeteci yalnızdır ve yalnızlığa alışık kişidir çünkü mahkumdur.
Gazetecinin etrafında bazen kalabalıklar olabilir, sosyal paylaşım sitelerindeki hesaplarında çok sayıda arkadaşı da olabileceği gibi cep telefonunda binden fazla numara da olabilir. Hatta sokakta yürürken bile iki de bir durup birçok insanla selamlaşmak zorunda da kalır. Ama aslında o hep yalnızdır.
Kimi zaman halkın derdiyle dertleşir kimi zamansa halkın sevincini paylaşır, fakat onun ne derdiyle dertleşen ne de sevincini paylaşan çıkar.
Gazeteci, bazen itilir, bazen tehdit edilir, bazense hakaretlere maruz kalır.
Gazeteci, çoğu zaman iyi niyetinden suistimal edilen kişidir. İyi niyetle çıktığı bir yolda, menfaat şebekelerinin oyuncağı haline gelir. Devletten para yontan dernekçilerin, insanları kazıklayan sahtekarların, siyaseti kariyer yapmak için çaba harcayan siyasetçilerin ve ilgi çekmek için sivrilmeye çalışan eli boş insanlara malzeme olur. Hatta bazen oyuncağı bazense o oyunun bir parçası olur.
Üstelik gazetecilik mesleğini dürüst ve düzgün bir şekilde icra etmeye çalışan birisi, böylesine bozuk bir düzende ne kadar başarılı olabilir? Hele, hele bu bozuk düzene “Bozuk düzendir” diyen gazetecinin başarılı olma şansı hiç yoktur.
Böylesine bozuk bir düzende başarılı olan veya başarılı gibi gösterilen gazetecilerin profillerini anlatmaya bile gerek yok.
Dürüst gazeteci, yalakalıkla, yalancılıkla, sahtekarlıkla, üç kağıtçılıkla, diğerlerine çamur atmakla bir şeyler elde eden ve bir yerlere gelen ve etrafında bulunanlara korku politikası uygulayan gazetecilerin yanında nasıl başarılı olsun?
Bir de böylelerinin kendilerini pohpohlamaları yok mu? “Efendim, ben de ben, yok efendim ben de ben…” gibi cümlelerle kendilerinden söz etmeleri aslında kalite bakımından ne kadar aşağılarda olduklarını gösteriyor.
Gerçi burada suç o tür gazetecilerin mi yoksa o tür gazetecileri kollayanların mı tartışılır. İcra ettikleri gazetecilik ise zaten dünden tartışma konusu.
Bunun yanı sıra “Etik, etik” diyen bir kesim de var. Kedinin uzanamadığı ete “mundar” demesi gibi, bunlar da uzanamadıkları başarılar karşısında “Etik, etik” diyerek tepki gösterirler. Ancak ulaşmak istediklerine uzandıkları vakit o etik kuralları aniden ortadan kayboluverir. Sanki gökten inen sihirli değnek gelip o etik kurallarını değmiştirmiş. Zaten her zaman kendilerini öncü gören bu tür şahsiyetler kendilerini ne kadar öncü olarak görürlerse görsünler, ne mal oldukları ortada.
Toplumda değeri olmayanlar istedikleri kadar “Ben, ben” veya “Etik, etik” desinler.
Pardon, tam olarak anlamadım, Çalışan Gazeteciler Günü mü dediniz?
Bu bozuk düzen böyle devam edecekse ben bu günü kutlamıyorum ama yine de gazeteciliği dürüst bir şekilde icra etmeye çalışan örnek gazetecilerin günü kutlu olsun.
Cafer Yıldırımer
