“Ağır Frank” olarak da adlandırılan Fransız para birimi “Yeni Frank” 1 Ocak 1960’ta yürürlüğe girdi ve 1 Yeni Frank, 100 eski Frank değerindeydi. Aynı zamanda 180 mg saf altınla da tanımlanır. Önceki model 290 mg ağırlığındaydı.
İkinci Dünya Savaşı’nın kahramanlarından Charles de Gaulle, 1958’de iktidara döndüğünde çok endişe verici bir mali durumla karşı karşıya kaldı. 1952’de Antoine Pinay’ın yürüttüğü politikayla bir miktar yavaşlayan enflasyon, Cezayir savaşıyla birlikte yeniden canlandı. Bütçe açığı oldukça büyük ve ödemeler ciddi şekilde dengesizdi. Ancak, Fransa’nın ortak pazara girmeye hazırlandığı (Roma Antlaşması, 1957) ve çok zayıf bir para biriminin, Almanya gibi bir rakip karşısında kaçınılmaz olarak mahkûm olacağı göz önüne alındığında, durumu düzeltmek daha da acil hale geliyordu.
Büyük dengeleri yeniden sağlamak için Aralık 1958’de hükümet bir parasal konsolidasyon planı olan “Pinay Rueff” planını kabul etti. Bu plana göre bütçe harcamalarının azaltılması, maaşların fiyatlara endekslenmesinin kaldırılması (SMIG hariç), para biriminin yüzde 17,55 oranında artırma ve daha sağlam parasal temellerle yeniden başlamak için “Yeni Frank” para biriminin yürürlüğe girmesi gerekiyordu.
Tüm ödeme araçları, hesap mevduatları, havaleler, faturalar ve cezalar 1 Ocak 1960 sabahı yeni frank cinsinden ifade edilmeliydi ve bu durum patronların endişeli, çiftçilerin hoşnutsuz, çalışanların ise mutsuz olmasına sebep olmuştu.
Ortalama maaşın 61 bin eski franktan 610 yeni franka düşmesiyle kamuoyu yoksullaştı. Ancak sonuç, alınan kararların doğruluğunu ilerleyen zamanlarda canlı bir şekilde ortaya koyacaktır. Enflasyon yavaşlarken ödemeler dengesi hızla toparlanacaktır. Böylece “Pinay Rueff” planı, 1960’ların ayırt edici özelliği olacak sürekli genişlemenin ve artan refahın yolunu açtı.
1 Ocak 2002 yılında, Euro para biriminin AB üyesi ülkelerde yürürlüğe girmesinin ardından, Fransız Frangı piyasadan kaldırıldı.
