Bugün 24 Nisan, bizim milli egemenlik ve çocukluk bayramından bir gün sonra Ermeni kökenli toplumlar yıllık birinci savaşın ölülerine anma törenlerini gerçekleşecek.
Her ne kadar “resmi” soykırım anlatılarına karşı çiksak, bu anmaya saygı duymamak mümkün değildir çünkü kayıplar fiilen olmuştur.
Bu tarih aslında bizim iki milletimizin ilişkileri için bir fırsat olabilir.
Zira neden bizim söz konusu savaştaki sivil veya askeri kayıplarımızına anma törenimiz yok?
Ermeni soykırım tezinde geçmediği gibi, 2 milyon sivilimiz Marksist çeteler tarafından katletilmişti ve 2 milyondan fazla askeri kaybımız olmuştu.
Çanakkale’deki şehitlerimize anıtın inşaatları neden 1954’te başlatıldı? Neden 80 yıllara kadar bu efsanevi muharebe hemen hemen anılmıyordu? Masum sivillere anıtımiz nerede?
Ermenistan devletin ve Ermeni diaspora’nın bir çok yetkililer halen hasmane tavırlar sergiliyorsa, bu anma ayrıyeten saygı ile gözlemlemek lazım.
Bir zamanlar akraba gibi olan iki milletimizin ilişkilileri onarmak için her ikisinde sıradan vatandaşlar bir adım atması lazım, ilk atanım pek önemi yoktur şahsen.
Özler Atalay Yükseloğlu
